Ένωση Κεντρώων

Γενικές πληροφορίες

Η Ένωση Κεντρώων δεν σταματάει ποτέ να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου και να προειδοποιεί για τυχόν αρνητικές εξελίξεις που ζημιώνουν τη χώρα και τους πολίτες. Ωστόσο, οι θέσεις και οι πρωτοπόρες προτάσεις του κόμματος είναι ο καταλυτικός παράγοντας που μπορεί να φέρει νέα πνοή στην κοινωνία και να προκαλέσει μια ριζική επανεκκίνηση που θα συμπαρασύρει τη γενικότερη λειτουργία του κράτους και θα θέσει τις ηθικές βάσεις για ένα σύστημα δικαίου, αξιοκρατίας, αξιοπρέπειας και διαφάνειας. Άλλωστε, αυτό που λείπει στις μέρες μας είναι η ελπίδα για μια νέα αρχή, μια ελπίδα που θα εκφραστεί μόνο μέσω της αλήθειας δίχως να επηρεάζεται από το διαμοιρασμό ψεύτικων υποσχέσεων, δίχως να στοχεύει στην εξαπάτηση του λαού και χωρίς καμία διάθεση εξουσιομανίας.

Το κόμμα της Ένωσης Κεντρώων αποτελεί τη μοναδική ιστορική συνέχεια του κάποτε κραταιού κόμματος της Ένωσης Κέντρου του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου. Ιδρύθηκε το 1992 από τον πρόεδρο Βασίλη Λεβέντη και αποτελεί ένα από τα μακροβιότερα κόμματα του σύγχρονου πολιτικού βίου της χώρας, με συνεχείς παρουσίες έκτοτε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Έμβλημα της αποτελούν οι άνθρωποι όλων των φυλών του πλανήτη, ενωμένοι στην ίδια βάση και έχοντας τα ίδια δικαιώματα.

ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Οι ιδεολογικές μας αρχές πηγάζουν από τον παραδοσιακό χώρο του Κέντρου που θέτει ως βάση του τον άνθρωπο και δημιουργεί μια πραγματικότητα βασισμένη στον πλουραλισμό, την ανοχή της διαφορετικότητας, την δικαιοσύνη, την ισοπολιτεία, την αξιοκρατία και την απόλυτη ισότητα όλων απέναντι στο νόμο και τους θεσμούς. Μεγάλο όπλο μας είναι η ρεαλιστική αποτύπωση της καθημερινότητας, η λογική και η αντικειμενικότητα, με βάση την οποία κρίνουμε, ελέγχουμε, αποφασίζουμε και νομοθετούμε.

Έμπνευση μας αποτελούν οι δύσκολοι αγώνες που έδωσαν ιστορικοί ηγέτες του έθνους, οι οποίοι στάθηκαν απέναντι στα συμφέροντα που παραδοσιακά λυμαίνονταν τον τόπο και δίχως να υπολογίσουν προσωπικό όφελος, θυσίασαν τα πάντα για το καλό της Ελλάδας. Ποιος ξεχνάει άλλωστε τον Ιωάννη Καποδίστρια που πλήρωσε με τη ζωή του τον αγώνα του κατά των τσιφλικάδων και της τοπικής ολιγαρχίας. Ποιος δεν θυμάται τους ανιδιοτελείς αγώνες του Νικολάου Πλαστήρα που πέθανε φτωχός ή του Αλέξανδρου Παπαναστασίου που αγωνίστηκε για την Αβασίλευτη Δημοκρατία και την απλή αναλογική. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο Γεώργιος Παπανδρέου που αγωνίστηκε για ίσες ευκαιρίες, τα έβαλε με το Παλάτι, εκπροσώπησε επάξια τη χώρα στο εξωτερικό, πέθανε όμως και αυτός προδομένος γιατί ο λαός δεν υπερασπίστηκε τη Δημοκρατία το βράδυ της 21ης Απρίλη του 1967.

Επίσης, παράδειγμα αποτελεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος που επέκτεινε τα σύνορα της χώρας εν μέσω πολέμων, παίρνοντας με το μέρος του τις μεγάλες δυνάμεις εκείνης της εποχής αλλά και ο Γεώργιος Μαύρος που ως Υπουργός Εξωτερικών μετά τη δικτατορία υπερασπίστηκε με σθένος την τιμή της χώρας σε ζητήματα όπως το Κυπριακό, προδόθηκε όμως και εκείνος από την κυβέρνηση Καραμανλή που δεν είχε τις ικανότητες να διαπραγματευθεί σωστά τόσο φλέγοντα ζητήματα. Τέλος, θα ήταν παράτυπο να μην αναφερθεί ο Ιωάννης Ζίγδης, που ουσιαστικά ίδρυσε τη ΔΕΗ πηγαίνοντας ρεύμα στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας και έθεσε τις βάσεις για την εκβιομηχάνιση της χώρας.

Θεωρούμε ότι ο χώρος του Κέντρου είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος που υπηρετήθηκε από ανθρώπους με αξιοπρέπεια, που υπερασπίστηκαν με σθένος αξιώσεις της χώρας μας διεθνώς και δεν έπεσαν ποτέ στο επίπεδο της προδωσίας, της κλεψιάς, της απατεωνιάς και της ψηφοθηρίας. Κράτησαν τον Ελληνισμό ζωντανό σε πολύ κρίσιμες καμπές της ιστορίας και το έπραξαν ανιδιοτελώς, όταν όλοι οι υπόλοιποι αδυνατούσαν να αναλάβουν το βάρος να διαχειριστούν τη δύσκολη πραγματικότητα.